Typ TYPHOON

---

Witold RYCHTER

---

PRODUCENT:
ZSRR, pierwszą jednostkę ukończono pod koniec 1981 roku.

KLASA:
Okręt podwodny o napędzie atomowym – nosiciel rakiet pocisków balistycznych.

DANE TECHNICZNE:
Wyporność nawodna: 23.200 ton (wg niektórych źródeł 24.500 ton)
Wyporność podwodna: 48.000 ton (wg niektórych źródeł 33.800 ton)
Wymiary okrętu: długość 172 m, szerokość 23,3 m, zanurzenie 11 m

Napęd:

• dwa reaktory atomowe PWR OK-650 o mocy 380 MW każdy, chłodzone wodą, napędzające dwie turbiny parowe z przekładniami; dwie linie wałów,
• dwie turbiny GT3A
• dwie siedmiopłatowe śruby
• dwa silniki awaryjne o mocy 517 KM
• dwa pędniki korekcyjne o mocy 2860 KM

Prędkość max: 12 w na powierzchni, 25 w w zanurzeniu
Autonomiczność: 120 dni
Załoga: wraz z oficerami 150 marynarzy (wg niektórych źródeł 175 członków załogi)
Uzbrojenie: 20 pocisków SLBM R-39 oraz 22 torpedy lub miny
Wyrzutnie torpedowe: 2 x 659 mm i 4 x 533 mm (tylko dziobowe)

KONSTRUKCJA/URZĄDZENIA ELEKTRONICZNE:

Okręty podwodne typu TYPHOON to potężne okręty podwodne o całkowicie nowej konstrukcji. W tym okręcie zastosowano liczne nowatorskie rozwiązania, takie jak: układ wielokadłubowy i rozmieszczenie rakiet w części dziobowej przed kioskiem. Okręty tego typu mają dwa równoległe kadłuby sztywne o długości około 130 m, powiększone o obudowę kadłuba zewnętrznego. Taki układ powoduje wyjątkowo dużą szerokość okrętu, sięgającą aż 24 m., czyli około dwa razy więcej niż w przypadku okrętu typu DELTA.

Wolna przestrzeń pomiędzy kadłubami ok. 2 m, jest przewidziana jako ochrona przed małymi zachodnimi torpedami zrzucanymi np. z samolotów lub helikopterów ZOP. Trzeci, krótszy kadłub sztywny o średnicy około 6 m, jest umieszczony tuż pod kioskiem i mieści pomieszczenie dowodzenia (centralę) oraz pomieszczenia oficerskie. Obydwa kadłuby wykorzystują oddzielne siłownie, składające się z pojedynczego reaktora i turbiny napędzającej siedmiopłatową śrubę. Oczywiście obydwie siłownie mogą pracować niezależnie od siebie i obsługiwane są z oddzielnego stanowiska kontrolnego. Dzięki takiemu rozwiązaniu jednostka bojowa może kontynuować zadania, w przypadku całkowitego wyłączenie jednej siłowni z ruchu spowodowanego niedomaganiem technicznym lub uszkodzeniem.

Przednie stery głębokości umieszczone są blisko dziobu zamiast na kiosku, jak to czyniono w starszych jednostkach rosyjskich o takim samym przeznaczeniu. Dzięki takiemu rozwiązaniu zwiększą się sterowność w płaszczyźnie pionowej. Stery są chowane, jak na rosyjskich myśliwskich okrętach podwodnych, co znacznie zmniejsza ryzyko uszkodzenia podczas pływania po akwenach zalodzonych, a szczególnie pod Morzem Arktycznym, gdzie najczęściej te okręty przebywają wykorzystując naturalną osłonę przed środkami wykrywania i zwalczania okrętów nosicieli rakiet balistycznych.

Głównym układem hydrolokatorowym jest aktywno-pasywny przetwornik umieszczony na obrzeżu dziobu, oraz układy boczne o działaniu pasywnym umieszczone wzdłuż burt. Duże pokrywy luków, umieszczone po obydwu burtach za kioskiem, wskazują na wyposażenie okrętu w boje dla łączności na bardzo niskich częstotliwościach.

Szeroko rozbudowany układ czujników masztowych obejmuje peryskopy wachtowy i bojowy, radar kontroli rejonu połączony z urządzeniami pasywnych środków wykrywania, anteny: radiowe bardzo niskiej częstotliwości, łączności satelitarnej, nawigacji satelitarnej i łączności VHF.