Okręty podwodne projektu 940 – typ radzieckich okrętów podwodnych. W kryptonimie NATO znany pod nazwą India. Okręty z przeznaczeniem do działań ratowniczych. Zbudowano dwa okręty tego typu. Jeden z nich znajdował się w służbie we Flocie Północnej, a drugi we Flocie Pacyfiku.
PRODUCENT:
ZSRR, pierwszą jednostkę ukończono pod koniec 1979 roku. Druga jednostka została zbudowana w 1980 roku.
KLASA:
Pomocniczy okręt podwodny z napędem spalinowo-elektrycznym do zadań ratowniczych.
DANE TECHNICZNE:
Wyporność nawodna: 3.000 ton
Wyporność podwodna: 4.800/6.840
Wymiary okrętu: długość 106 m, szerokość 9,7 m, zanurzenie 10 m
Napęd: spalinowo-elektryczny na dwie śruby, dwa silniki spalinowe diesla, dwa silniki Prędkość max: 11,5-15 w na powierzchni (zasięg do 4.000 KM), 15 w w zanurzeniu (zasięg 3.500 km)
Autonomiczność: 45 dni
Załoga: wraz z oficerami 94 marynarzy
KONSTRUKCJA/URZĄDZENIA ELEKTRONICZNE:
Okręty podwodne klasy India miały napęd spalinowo-elektryczny i konwencjonalny podwójny kadłub. Podstawowy kształt przypominał sylwetkę raczej Foxtrota niź późniejszego Tango. Wyjątkowo ostry dziób, którego zgrubienie mieszczące hydrolokatory położone było nieco wyżej, wynikało z potrzeby utrzymywania pełnej prędkości nawodnej przy podejściu do rejonu działań ratowniczych. Okręt posiadał zbyt mało miejsca w części dziobowej, by przenosić torpedy i można przyjąć, że nie był nieuzbrojony, choć niektóre źródła informują iż wyposażony był w dwie dziobowe wyrzutnie torpedowe. Nie zostało to jednak potwierdzone a na niewielu zdjęciach niestety nie można dojrzeć pokryw wyrzutni torpedowych.
Długi , stosunkowo niski i wysunięty do przodu kiosk przypominał kształtem kioski okrętów podwodnych klasy Delta i Yankee. India był jedynym typem rosyjskich okrętów podwodnych o napędzie klasycznym, posiadającym przednie stery głębokości zamontowane na kiosku. Usterzenie rufowe było typu konwencjonalnego, z jednym sterem kierunkowym umieszczonym pod śrubą. Za kioskiem, na pokładzie w specjalnych niszach znajdowały się duże okrągłe luki, przez które można było przechodzić z pojazdu do wnętrza okrętu. Jeżeli okręt wychodził w morze bez pojazdów ratowniczych, nisze mogły być zakrywane dużymi stalowymi płytami.
Okręty tej klasy w części dziobowej zamontowane miały hydrolokator pasywny i aktywny. Hydrolokator aktywny jest o wysokiej częstotliwości, umieszczony był w dolnej części dziobu okrętu. Jego głównym przeznaczeniem było poszukiwanie uszkodzonych okrętów podwodnych w celu ich łatwiejszej i szybszej lokalizacji. Kiosk okrętu wyposażony był w dwa peryskopy, radar, pasywne środki wykrywania, anteny radionamiernika i łączności radiowej na falach krótkich i ultrakrótkich.
Najnowsze komentarze